Przynajmniej na mnie. Próbując zamocować ową broń przy kierownicy przed wieczorną przejażdżką trochę mi prysnęło przez przypadek. Zaciekawiona powąchałam. Efekt dwa razy gorszy niż przy zapaleniu pierwszego (i ostatniego) papierosa. Drapało w gardle jakby mi kto szczotką drucianą szorował, szczypało w nosie. Aż się wzruszyłam.

Wieczorna przejażdżka do centrum w ramach spalenia ciasta przed spaniem.

"American stajl NATO orydżinal"- Jak Cola orydżinal za 80 groszy :D

Co prawda ostatnio już nawet tylnego hamulca używać nie mogłam, bo był jednorazowy. Jak już się zacisnął to trzymał dopóki oburącz szczęk nie rozwarłam. Dzisiaj więc jak w zwykle w niedziele i dni wolne świętowałam przy rowerze. Nieco go omiotłam, odkręciłam tylny hamulec, wymoczyłam w rozcieńczalniku ekstrakcyjnym.

A teraz jak przystało na kobietę- leżę i pachnę. Rozcieńczalnikiem.

Użyłam gdzie trzeba WD40, odgięłam mocniej sprężyny, gdyż szczęki w ogóle mimo największego naprężenia nie odskakiwały od obręczy.

Miała być szybka dycha, a wyszło 16, bo przydarzyła mi się rzecz niespotykana jak dotąd. Trochę się pogubiłam.

Na odnalezienie się nie było czasu, wróciłam więc tą samą drogą i zaraz na kolejne rodzinne obżarstwo.

Gdy temperatura jest wiosenna- wiedz, że coś się jutro będzie działo!

Na pocztę po przesyłkę, której nie było (bo ją odebrałam kilka dni temu) i miód, którego również nie było.

Za to nauczona doświadczeniem "wytruchtałam" skoro świt 7 km. Wiedziałam, że jak rano... Ok, "rano" się nie ruszę, to po południu pochłonięta przygotowaniami ani nie popedałuję, a tym bardziej nie pobiegam.

W końcu udało mi się zrobić ciasteczka pieczarkowe. Dzięki temu gdy nadeszła pora na kolację wigilijną kompletnie nie byłam głodna.

Miałam ogromne chęci na przejażdżkę po kolacji, jednak ciepło kominka sprawiło, że postanowiłam dalej zwiedzać Tybet z Piotrem S.

Dzwonię rano... "Rano" (10.00) do Andrzeja.
- Hej, śpisz?
- Eeeee nie... Tak sobie leżę.
- To super, że Cię nie obudziłam, idziemy biegać!
- Ooo której?
- 11.00?
- 11.30?
- Ok, 11.30 pod przychodnią, pa.

Co dzisiaj za bieganie było... Szło jak krew z nosa. Jak gotowanie wołowiny. Ciężko. Może byłoby nam łatwiej, gdybyśmy cały czas nie gadali... :P

5 km w tym kilka podbiegów. Pożyczyłam kolejną książkę:



Potem misja- zawieźć koleżance puchówkę. Ubierałam się 10 minut, żeby na rolkach sobie pojechać, tak mi się dzisiaj zachciało. 3 godziny mi się chciało pośmigać na tych 8 kółkach i w 3 sekundy mi się odechciało. Już się ubrałam, wyjeżdżam, a tu śnieg zaczął padać. Karamba!

Wróciłam się. Przebrałam. Zasiadłam na Treka (bez tylnego hamulca). Słabo, oj słabo hamował przedni przy prawie do zera startych klockach i mokrej obręczy...

Po pieczarki. Znów. Nie żeby tym razem kolejka była mniejsza, wręcz przeciwnie. Nie dość, że kolejka większa, cena wyższa niż była to jeszcze pieczarki mniejsze. Czas stania w kolejce wykorzystałam na obdzwonienie znajomych, sprawdzenie poczty, fejsika, przegląd wiadomości dnia, podrapanie się po nosie.

Dostałam pieczarki.

A koszyk na kubek termiczny przy Królowej Szos to naprawdę cudny pomysł. Jadę, popijam sobie gorącą herbatę, czilluję się... A ludzie pewnie widząc rower, ostrzegawczą tabliczkę i kubek termiczny w ręce pewnie myślą "Też bym chciał taki rower!" :D

Turlane z Martą przez dwie godziny.






Pogubiłam się dzisiaj we Wrocławiu, że aż wstyd :D Za pierwszym razem nie mogłam trafić do Marty na Dubois. Byłam na Dubois, ale nie mogłam, się kompletnie odnaleźć.

Miałyśmy obejrzeć film- zepsuł się zasilacz do laptopa (przynajmniej tak nam się wydawało. Chcąc <obejrzeć film> nie chcąc <wychodzić na zewnątrz> zebrałam się i podjechałam do Media Marktu po nowy zasilacz.

I ponownie się zgubiłam. Kolejny raz nie mogłam odnaleźć się na Dubois. Gdy tak bezradnie się rozglądałam szukając charakterystycznego punktu w postaci "Żabki" zaczęłam się już wkurzać i kląć pod nosem (na siebie). Tym bardziej, że owa "Żabka" jest zaraz za mostem, przez który przejeżdżałam...

A laptop jak nie działał tak nie działał. Kontrolka ładowania baterii nawet się nie świeciła.

Cóż nam zostało- 6 kanałów w starym telewizorze.

Obejrzałyśmy "Goło i wesoło", kawałek "Tunelu" i reklamy.

Po 23.00 się zebrałam na powrót. Chciałam wrócić w stronę Zakrzowa tak jak jedzie autobus. Zadowolona śledziłam przystanki, na których widniała linia 128. Mina mi nieco zrzedła gdy znalazłam się obok Tesco. Może i jechałam po linii autobusu, ale w przeciwną stronę niż zamierzałam. Pewne jest to, że w rajdach na orientację startować nie powinnam :D

Jadę DDRem, mijam idącego obok pana. Będąc na jego wysokości przed twarzą przeleciał mi niedopałek z papierosa i odbił się od mojej ręki. Jak krzyknęłam do niego "Wesołych świąt!" to się cały przystanek popatrzył w naszą stronę.

Nie zatrzymałam się, pan z uśmiechem (uśmiechem w stylu "Oj, ale ze mnie głupek") odkrzyknął "Ups, sorry!".

Nie było to umyślne, wiem. Dobrze, że nie był żulem z ruskim szampanem i nie wyrzucał właśnie butelki, bo zostać znokautowanym tuż przed gwiazdką przez równowartość pięciu złotych- to by dopiero było nieszczęście!


Zniewaga nr 2.

Jadę wałami w stronę Mostów Trzebnickich.

Na przejściu dla pieszych przejeździe dla rowerów czerwone.

Jadę, jadę, dojeżdżam...

Zielone! Widzę, że jeden samochód zatrzymał się w połowie pasów. Piesi przechodzą.

Gazuję (pedałuję), żeby zdążyć.

Zielone mruga- wjeżdżam na pasy i hamuję nim przejadę przed maską tego co się nie wyrobił z hamowaniem... Zatrzymuję się, bo widzę, że się nie rozgląda czy ktoś jeszcze nie przechodzi/przejeżdża.

W tym momencie zrobiło się czerwone, on mnie zobaczył i podniósł na mnie głos:

&


Zrobiłam tylko gest "up" (uniesienie ręki z rzuceniem beznadziejnego spojrzenia w stylu "Panie, co pan robisz!") i pognałam dalej.

Codzienność miejskiej dżungli. Tylko papierosami we mnie każdego dnia nie cisną :)

Między zajęciami zajrzałam do Magnolii, żeby znaleźć coś na prezent dla tych co jeszcze nie mają. Weszłam i poczułam się zagubiona. Nie wiem gdzie co jest, gdzie jaki sklep... Weszłam do Empiku, przeszłam się... Stwierdziłam, że tam i tak nic nie kupię. Książka? Zbyt banalne. A wszystko inne w cenach takich, że nawet gdyby to miało związek z rowerem czy górami to bym nie kupiła. Ot- terminarz rowerowy. Jak znalazł do dla mnie. Ale 30 zł? E. 50 minut skakania. E. Odłożyłam.


Jazda powrotna była niesamowitym wyzwaniem. W plecaku bowiem ukryłam 3 połówki Soplicy orzechowej i do tego w prezencie dostałam nieruski szampan. Orzechówkę kupiłam do trufli.

*ilustracja zaczerpnięta z "Bajki o Somku Wawelskim"

Wczoraj upatrzyłam sobie różowe pantofle. Niestety zapomniałam swojego karminowego portfela, w związku z czym nie mogłam się stać ich szczęśliwą posiadaczką. Poprosiłam panią w czerwonej bluzce, aby odłożyła mi różowe buty do godziny 11.00.

Zmuszona dzisiaj byłam wstać skoro świt z spod zielonej kołdry o 9.15, ogarnąć się i przejechać w pocie czoła na białym Treku 15 km. W sklepie byłam dokładnie o 10.59.

Nie chce mi się robić zdjęć, więc dla zobrazowania porównam buty do apaszki. Są tak samo różowe. Będą idealnie pasować do pancerzy ;)



Wpadłam jeszcze do rowerowej budki koło Astry- kupiłam okładziny do hamulców (nie wiem czy przypadkiem już nie hamuję samą obudową klocka ;)). Do tego wzięłam jeszcze dla mamy na Dziadomrozowy prezent wielki kosz na zakupy mocowany do bagażnika. Żeby mogła więcej ziemniaków zmieścić :)



Poza tym kupiłam różową piżamę i rajtki na rower. Z różowymi (i zielonymi!) wstawkami.

Obejrzyjcie do końca, coty są cool.

Nie łudźcie się, nic mnie nie pogryzło ani nie napadło.

Nic się dzisiaj nie działo w sumie (standardowe potyczki przy poruszaniu się w mieście).

1. Na pewno to z czego jestem zadowolona to soczewki, które kupiłam przed wyjazdem w Tatry. Można ja nosić bez ściągania na noc. Szczerze się obawiałam co się stanie z moimi oczami po spaniu w soczewkach, ale jak się obudziłam to nawet zapomniałam, że je mam. Cudo. Nie będę musiała biegać w Hiszpanii w okularach.

2. Rezygnuję z Zimowej Korony Gór Polski- weekendowy wyjazd uświadomił mi na co się piszę. Co innego zapieprzać dwa- trzy dni w górach, co innego 8-10. Zero przyjemności w skrajnym wyczerpaniu zapewne. 28 szczytów. Lubię wyzwania i być może bym się skusiła (na pewno bym się skusiła) na łojenie tego z resztą ekipy gdyby nie fakt, że Koronę możemy skończyć 13. stycznia dopiero, a już 15. następny wyjazd. Poza tym opuściłabym dwa ostatnie tygodnie semestru. Zbyt dużo "przeciw" się nazbierało.

A teraz zamiast bajki o Smoku Wawelskim "Wściekłe psy 3" (uwaga- zanim odtworzysz ten film zastanów się czy chcesz stracić prawie 2 minuty swojego życia)



Jestem lama. W rzeczach do zrobienia na 2012 rok miałam zaliczenie "Dziadka do orzechów". Przegapiłam, już nie wystawiają... Jakość słaba, ale z dostępnych na YT interpretacji "Walca kwiatów" ta mi się najbardziej podoba.

Dzisiejsze km jazdy na uczelnię :)

------------------------------------------------------


"Magda... Nie chciałabyś w góry jechać?"
"Kiedy?"
"W piątek"
"W sumie chciałabym"

Po Olimpowej wigilii w piątek zostałam zgarnięta przez zacną ekipę w liczbie czterech panów.

W Tychach przesiedliśmy się do większego auta i jechaliśmy już ekipą sześcioosobową. W tym jedna ja.

Pięciu wspaniałych:



I ona (niemniej wspaniała :D)



Nie nam samym przyszło do głowy, żeby w taką fatalną, deszczową pogodę zdobywać góry (i młodą piersią chłonąć wiatr). W Palenicy byliśmy koło 3-4 rano. Przespaliśmy się do 8.00 jeszcze w samochodzie, a potem w drogę.







Odbiliśmy z czerwonego szlaku w stronę Doliny Pięciu Stawów gdzie w schronisku przyszedł czas na ziemniaki w proszku.



Deszcz zamienił się w śnieg co było bardziej przyjemne, choć w zestawie z wiatrem i tak utrudniało znalezienie miejsce na nocleg. Godzina drogi od schroniska...



I znaleźliśmy miejscówkę!



"To my rozkładamy, a Ty rób zdjęcia" :D



Przesyłka!



Całą noc... Padał śnieg...





"Nabierz śniegu, zrobimy kisiel!"

Nabrali.

Zrobili.

Zjedli.

I zajrzeli na dno:



:D Cóż, nie miałam szansy spróbować tego ołowianego kisielu, ale za to nasz namiot przygotował na kolację... Zaprawę makaronową :P




Wychylasz głowę z namiotu i...





Opad ustały, słońce wyszło, doskonała widoczność. Pogoda wymarzona! Zaczęliśmy koło 8.30 (a obudziliśmy się o 6.00 :P). Wyłączyłam endo jak mi chwycił telefon Słowacką sieć (za zabawy z endo w maju na Bałkanach zapłaciłam 150 zł...)


Pokaż trasę GPS

Wytyczaliśmy szlak, którym kierowali się później inni piechurzy. Droga była trudna- świeży śnieg, niestabilne skały. Nie raz noga wpadała w wielką dziurę przykrytą śniegiem. Raki zapewniały przyczepność i pozwalały wdrapać się na skały, na których wejście w samych butach wiązało się z większym ryzykiem.





A jeszcze wczoraj mgła, śnieg i wiatr...



Grań Koziego Wierchu.





Oni już doszli! A ja z tyłu radząc sobie bez czekana powoli się wdrapywałam co chwilę sięgając po aparat napawając się widokami...





Na najwyższy wierzchołek poszedł tylko Żłob(p)ek- przejście było dość ryzykowne ze względu na świeży, niezamarznięty śnieg.





W końcu i ja miałam swoją chwilę na szczycie Koziego Wierchu!



Podobnie jak rok temu :)



Spora część drogi powrotnej oznaczała zjazd. Przyjemność ze zjazdu odbierały momentami bardziej wystające skały (If you know waht I mean ;))



Momenty poczucia, że straciło się kontrolę nad prędkością zjazdu i hamowaniem dostarczały małej dawki adrenaliny.


Zejście było ciężkie ze względu na wspomniane wcześniej bujające się skały i szczeliny. Na szczęście kostki całe, kolana również (w całej ekipie) tylko siniaków trochę na "płozach" ;)) i piszczelach.

Ponownie trafiliśmy do Schroniska w Dolinie 5 Stawów gdzie chcąc odciążyć plecaki wyjadaliśmy to co do zjedzenia było.

"Gdzie te zupki chińskie?"



"O, idą!"




Koło godziny 14.00 gdy ruszyliśmy w stronę Palenicy pogoda przypominała już tą wczorajszą- tym bardziej cieszyliśmy się z warunków, które nas zastały w trakcie ataku Koziego :)




W Tychach ponownie przesiadka do "pięcioosobowówki" i wizyta w chińczyku ku pokrzepieniu pustych żołądków :)