Bratysława o poranku obudziła nas deszczem i pożegnała burzą. W towarzystwie gromów z zachmurzonego nieba opuszczamy stolicę Słowacji. Droga do miejscowości Győr na Węgrzech była bardzo monotonna- kilkadziesiąt kilometrów asfaltową drogą rowerową wzdłuż Dunaju. Patrzysz w prawo- rzeka. Patrzysz w lewo krzaki. 30 km później ta sama sytuacja- na prawo Dunaj, na lewo krzaki. Pośrodku MY. Szeroko ziewający, stada much połykający.

Zaraz po przekroczeniu węgierskiej granicy co rusz spotykamy znaki zakazu dla ruchu rowerowego na drogach krajowych, jednopasmowych. Duże problemy z odnalezieniem alternatywnej drogi dojazdowej do Győr'u. Zdecydowaniem rymu, którego się w stosunku do Węgier nie użyje to kraj-rowerowy raj.

Odcinek Wiedeń-Bratyslawa.
Przeoczyliśmy z Kamilem fakt, że dzisiaj święto pracy i zostaliśmy bez śniadania. Tym samym po raz czwarty wylądowaliśmy w "maku"... Od naszego kempingu przez cały Wiedeń, aż do Bratysławy jechaliśmy DROGĄ rowerową (80 km!).
Bratysława na pierwszy rzut oka mniej imponuje zabudowaniami i architekturą niż rodzimy Wrocław.
Po luksusowaym kempingu pod Wiedniem mamy wrażenie, że znaleźliśmy się na planie filmu "EUROTRIP". Biorąc pod uwagę aspekty estetyczne tego miejsca, nastawiamy budzik na jak najwcześniejszą godzinę i ruszamy dalej. Tano jeszcze przejazd przez centrum i przenosimy...przewozimy ten piknik dalej.
Bagażnik reanimowany taśmą izolacyjną i zaciskiem jeszcze jest w stanie transportować suszarkę i prostownicę. Namiot przejął Kamil, więc teraz ja prowadze, a przynajmniej jedziemy pedał w pedał w słońcu! :)

I nadszedł taki dzien, że ruszyłam z majówką... :)

http://www.sports-tracker.com/#/workout/skript/b1b...

Podróż z Brna do Wiednia odbyła się już bez deszczu. Dobra godzina wyjazdu (jak nas nas!) - 10.00. Brak przedniej przerzutki (sprawnej) dawał się we znaki, podjazdy wykańczały, choć najgorsze było już za nami.



Po przekroczeniu granicy Czesko-Austriackiej zmiana widoków. Austriacka, przygraniczna "wioska":







I nagle widok mrożący krew w żyłach...



Fatalnie! Nawet połowy trasy nie zrobiliśmy... Bagażnik "Author" może posłużyć co najwyżej do wożenia bolerka od sukienki. Jak ja wtedy się zdecydowałam na taką atrapę... Podsumowując. Prócz niedziałającej przedniej przerzutki i jednego hamulca, dodajemy pęknięty bagażnik. Z drugiej strony w tym samym miejscu też zaczął pękać. To nie dzika Afryka, na pewno gdzieś się kupi bagażnik. Wiedeń w końcu! A tymczasem doraźne rozwiązanie:



W ten sposób poklejony bagażnik wytrzymał kolejnych siedem dni z sakwami o wadze ok. 16 kg. W żadnym odwiedzonym przez nas  sklepie nie było bagażnika pod sakwy. Jedziemy dalej w stronę stolicy, uśmiechem darzy nas każdy napotkany hydrant...



... aż zastaje nas zmrok.



Cel osiągnięty! No, może nie do końca, bo jeszcze trzeba znaleźć nasz kemping. Ale to już pikuś, prawda...? Nieprawda!



Nie, to nie pole namiotowe pod Wiedniem. To pole poległych w Wiedniu ;)  Problem A: nie mamy mapy, problem B: nie mamy nawigacji, problem C: jest druga w nocy. Skusiło mnie zakrzaczone, opuszczone miejsce na obrzeżach stolicy. Nie było rozważnym jeździć dalej i błądzić, skoro za kilka godzin wzejdzie słońce. Wybraliśmy nocleg na dziko. Poranek...



W Wiedniu to nawet ptaki głośniej ćwierkają i drzewa bardziej zielone, ja, wunderbar!





Na dworcu dostajemy mapy i garśc informacji odnośnie drogi do kempingu od pana z okienka "i". Po rozłożeniu namiotów odświeżamy się. Mile zaskakuje czystość i komfort tego miejsca. 12 euro za osobę na polu namiotowym.



Szlojsie automat obok sklepu rowerowego, który nie miał bagażnika pod sakwy...









(cholerny datownik!)


Nie odmówiliśmy sobie z Kamilem torciku wiedeńskiego...


... z widokiem na Hofburg.






Pokrążyliśmy do zmroku po mieście i zawinęliśmy się z powrotem do naszego obozowiska drogą wzdłuż Dunaju.



Jutro pierwszy maja, święto pracy. Wiedeńczycy w ciepły, wiosenny wieczór już zaczęli świętować...



My za to jutro nie odpoczywamy. Wybieramy się na Słowację. Na Bartysławskim polu namiotowym poczułam się jakbym grała w Eurotripie...

Dzisiaj dzień odpoczynku z wiedeńsą kawą w tle.
To miasto jest tak urzekające, że na karcie od aparatu kończy się miejsce. A sądziłam, że 32 gb wystarczy...
Dużo dróg rowerowych i rowerzystów, którzy potrafią jeździć. Szybko, płynnie, nie blokując innych.
Wiedeń-miasto, w którym nawet w toalecie słychać "dzień dobry" :)

Droga z Brna do Wiednia dosyć nudna po czeskiej stronie.
Austria zachwyca zaraz po przekroczeniu granicy.
Dużo błądziliśmy przed Wiedniem.
Mój bagażnik nie wytrzymał! czeka mnie w Wiedniu nowy zakup.
Nie udało Nam się znaleźć kempingu. Śpimy w krzakach przy drodze rowerowej:)

Odcinek Międzylesie-Brno.
Odsypiając poprzednią noc i susząc przemoczone rzeczy "niepotrzebną" suszarką, wyruszyliśmy dopiero koło 14. Bardzo męczący dzień, dużo podjazdów przebijając się przez Sudety. Dosyć chłodno, ale bez deszczu. Kamil cały czas prowadził, a ja gdzieś w oddali walczyłam z Trekiem bez przedniej przerzutki.
Spaliśmy w hostelu. Zamawianie pizzy po czesku zakończone fiaskiem- niby się udało, ale jedzenie nie dojechało. Wszystkie sklepy pozamykane, na głodzie poszliśmy spać. Budzik nastawiony punkt 7.00- godzina otwarcia pobliskiego Lidla ;)

Czeską przygodę czas zacząć! © maratonka

Jozin z Bazin © maratonka

Woretex © maratonka

Oglądać HD! :)

<object height="450" width="100%"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/UTxPY3_pOpM"> <embed src="http://www.youtube.com/v/UTxPY3_pOpM" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" height="450" width="100%"></embed></object><br>
Pokaż trasę GPS

"Po ulicach płyną już trosk potoki, skarg strumienie,
By wślizgnąć się za rogiem pod omszały bruk.
Nikt już nie chce słuchać dziś słów deszczowych opowieści
Na co komu obcych kropel deszczu szept?"



Niewyspanie spowodowane przyłożeniem głowy do poduszki o świcie miałoby swoje uzasadnienie, gdyby chociaż miało to przełożenie na wczesny start, a tak... Ani ja ani Kamil nie byliśmy tego dnia rześcy po- odpowiednio- jednej i trzech godzinach snu. Tak się kończy pakowanie wieczór przed wyjazdem :) To czym mogę się usprawiedliwić to fakt, że tak naprawdę na podróż zdecydowałam się dwa dni przed startem. Siłę do pedałowania zapewniała mi jak sądzę adrenalina spowodowana ekscytacją przed nieznanym ("współpedałującym" jak i perspektywą spędzenia tylu dni na siodełku) i zastanawianiem się, czy mój rower bez przeglądu po zimie w ogóle dojedzie do głównego celu wyprawy- Budapesztu!

Był to jeden z najnudniejszych dni. Fatalna pogoda, nadrabianie tempem popołudniowego startu, mało atrakcji po drodze. I mój stres, żeby nadążyć za Kamilem- aby nie przemknęło mu przez myśl, że pojechał z jakąś rowerową lamą i najlepiej ją gdzieś po drodze zostawić w lesie...




Dwa aparaty, dwa kadry, dwie perspektywy, jedna chwila.





"Początki opactwa henrykowskiego sięgają 1222 roku."







Jedyna tego dnia, dla mnie pierwsza w życiu przełęcz!



Nabytek ze stacji Pieprzyk. Kto raz gasił pragnienie tym sokiem, ten zna uczucie tęsknoty za tym smakiem. Rekomenduje towarzysz Kamil :)



Krótkie filmowe streszczenie dnia pierwszego:

Z barku czasu niepouzupełniane wpisy z przed dwóch dni- nadrobię jak wrócę :) Nie Szwajcaria, nie Ukraina, Budapeszt jednak- do poczytania za tydzień! Wielu przejechanych kilometrów i pogody na majówkę- dla wszystkich! :)