Tytuły zdjęć mają jakikolwiek sens połączone w jedną całość. MNIEJ więcej.


Wyjazdu na Ukrainę dzień drugi. Dzisiaj celem był już Lwów i Medyka.

Spędzając noc w leśnej altance, rankiem po około 30 kilometrach dojeżdżamy do granicy Lwowa.

Niech inni se jadą © maratonka

Miasto robi na mnie wrażenie pięknego, ale... Zaniedbanego.

Gdzie mogą gdzie chcą © maratonka

Do Wiednia, © maratonka

Takie samochody mijały nas bardzo często. Mimo że swoje lata już miały, wyglądały dość świeżo.

Paryża Londynu © maratonka

A ja się ze Lwowa © maratonka

Ciocia Wikipedia powiada, że... Wysoki Zamek (ukr. Висо́кий За́мок) – wzgórze na Roztoczu Wschodnim, w obszarze Roztocza Lwowskiego, w północno-wschodnim rejonie Lwowa, 398 m n.p.m.; park krajobrazowy.

Na Wysokim Zamku w II połowie XIV wieku Kazimierz III Wielki wzniósł Wysoki Zamek. Obok ruin zamku w latach 1869–1890 usypano kopiec Unii Lubelskiej (412 m n.p.m.).

W 1998 Wysoki Zamek razem ze Starym Miastem, Podzamczem i archikatedralnym sobrem św. Jura został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Bo co chcesz, to mów © maratonka

Zaliczamy wysoki zamek, z którego podziwiamy Stare Miasto.

Ta mamciu ta © maratonka

Wymuszony grymas na twarzy...

Skarz mnie Bóg © maratonka

... z powodu masy turytów i marnej pogody. Nie lubię tłum(ok)ów ludzi.

Nie ruszę za próg © maratonka

Zaczyna siąpić deszcz. Schodzimy ze wzgórza i kierujemy się do rynku. Lwów ma swój urok!

Bo gdzie jeszcze ludziom © maratonka

Tak dobrze jak tu? © maratonka

Tylko we Lwowie! © maratonka

Gdzie śpiewem cię tulą © maratonka

L budzą ze snu? © maratonka

Tylko we Lwowie! © maratonka

L bogacz, i dziad © maratonka

Tu są za pan brat © maratonka

L każdy ma uśmiech na twarzy © maratonka

A panny to ma © maratonka

Słodziutkie ten gród, © maratonka

Jak sok, czekolada i miód © maratonka

L gdybym się kiedyś © maratonka

Urodzić miał znów, © maratonka

To tylko we Lwowie! © maratonka

Bo szkoda gadania, © maratonka

Bo co chcesz, to mów © maratonka

Nie ma jak Lwów! © maratonka

Po szybkiej wizycie we Lwowie obieramy kierunek na Medykę. 20 km za Ukraińską stolicą zaczyna się mały-wielki problem z kolanem. Ból, który już znałam z podróży nad morze. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że jadąc na twardziela (Nie wymiękaj, pedłauj!), zafunduję sobie zastrzyki przeciwbólowe, a na pewno czasową niesprawność stawu kolanowego. Mając w pamięci tamte wydarzenia, ale jednocześnie przypominając sobie jak podczas podróży z Wilkiem do Pragi przestawiał bloki, gdy u niego pojawiał się ból, postanawiam "walczyć". Fakt, ze na Ghoście jeszcze nie jeździłam dystansów ok. 200 km. Bloki były dobrze ustawione, zmieniłam ułożenie siodełka i kierownicy. Sakwy przejął Tomek. Za wiele to nie dało, i tak pozostało mi tylko pedałowanie prawą.

Mżawka zamieniła się w całkiem porządny deszcz. Stajemy pod drzewami na jakieś 20 minut. Nie zapowiada sie na poprawę pogody. Ruszamy i... Ból kolana jakby zaczął ustępować. Mimo mokrych spodni, humor mi się poprawił. Za to tuż przed zmrokiem przestało padać, zrobiło się sucho i kolano znowu dało o sobie znać. Do granicy z Polską zostało nam jakieś 20 kilometrów, ale i tak wiedziałam, że dojechanie do granicy te 20 km czy nawet 30 do Przemyśla za wiele nam nie da. Pociągi w nocy już nie będą kursować, a gdzieś się trzeba przespać. Zresztą, z ponownym bólem kolana dojechanie do Przemyśla byłoby wyzwaniem. Tomek się zatrzymuje i udaje "w krzaki". Przy drodze gdzie się zatrzymaliśmy na chwilę, stała zamalowana buda.

I z niego wyjechać ta gdziesz ja bym mógł ta mamciu ta skarz mnie Bóg © maratonka

Podeszłam, odsunęłam zasuwę i... Mamy nocleg! W sytuacji gdzie zrobiło się deszczowo (namiotu nie mieliśmy ze sobą), a kolano wyraźnie dawało znak, że potrzebuje odpoczynku, taki "pensjonat" był wymarzony. Ciepło, sucho, rowery w środku. Jak najszybciej wskoczyliśmy w śpiwory, żeby nie robić hałasu. Koniec dnia drugiego, męczącego :)

Możliwe że więcej ładniejszych jest miast lecz Lwów jest jedyny na świecie © maratonka