Całe dwa. Trzy. Ja też się liczę.





Na i z uczelni. Ciepło, cieplej, GORĄCO! Złota jesieni trwaj!

Dopadło mnie coś dzisiaj. I nie był to książę Endymion (PACZ pikczers niżej). Karamba! I nie był zaraz przeziębieniowy tylko bardziej niestrawnościowo-żołądkowy.

Zaraz nie zaraz, w robocie jestem niezastąpiona (nie żebym taka FIFARAFA była- weź tu znajdź kogoś 15 minut przed, kto poprowadzi zajęcia). Było tętno 170, był pot na łydach- zaraz się chyba ugotował od tego hardkoru.

Moja miłość z wieku przedszkolnego! <3 Do tej pory mam sentyment. Wiecie, prawdziwa miłość nigdy nie wygasa... Szkoda tylko tej świadomości, że książę Endymion nie jest prawdziwy. A nawet gdyby to leciał na Usagi Tsukino. Więc może i lepiej. Skoro nie mógłby być mój to niech nie istnieje.

Pogoda dziś nie rozpieszczała. Poranne, ósmoranne głupoty, na judo coś się tym razem działo (nie mogę skręcić głowy w prawo). Aaaa i najważniejsze. Myślałam, że piąty, ostatni rok i już nic mnie nie zaskoczy na uczelni. Się przeliczyłam. Mój promotor odszedł z uczelni.



Mało tego, ponoć w ogóle coś namieszali w Zakładzie Historii Kultury Fizycznej. Na dzień dzisiejszy nie mam promotora i nawet nie wiem czy jest zakład, w którym miałam pisać MGR. W ogóle wiem tyle co pani w dziekanacie czyli NIC.


Powrót z uczelni- lekka mżawka. Super, w końcu! Już podekscytowana wyciągnęłam płaszcz przeciwdeszczowy (specjalnie pod Miejski kupiony), żeby się w nim do pracy wybrać. Trochę jeszcze pokropiło po 18.00, a potem sucho. Padać MIAŁO!

Wodoodporność- 3000 czegoś tam. Odblaski ma mankietach- jakby specjalnie pod rower uszyty. Jeszcze kalosze do kompletu muszę znaleźć.



Powrót ze słuchawkami w uszach. 50 minutowy hiszpański chillout. Uwielbiam takie powroty. Beztroskie pedałowanie bez pośpiechu, gładko toczące się różowe opony i muzyka idealnie dopasowana do nastroju: