Są takie sytuacje, że zastanawiam się czy fakt, że mi się udało to rzeczywiście przypadek czy siła wyższa.

Jest we Wrocławiu skrzyżowanie. Kwidzyńska/Toruńska/Brucknera. Ulica Brucknera jest tą z pierwszeństwem przejazdu. Czekałam na czerwonym świetle na przejściu dla pieszych jadąc w stronę Korony. Na Kwidzyńskiej najpierw mają zielone auta przecinające skrzyżowanie na wprost przedostające się z Toruńskiej na Kwidzyńską i odwrotnie. Zapala się dla nich czerwone, następnie zielone mają auta skręcające z Toruńskiej i Kwidzyńskiej w Brucknera. Zapala się nań czerwone i po chwili zielone mają auta ruszająca Brucknera i piesi chcący przejść przez Kwidzyńską.

ZAWSZE wjeżdżam na te pasy jak już dla samochodów jest czerwone światło i nic nie nadjeżdża z mojej prawej (bo z lewej nie ma prawa nic jechać, gdyż tam czerwone pali się od dobrych kilkudziesięciu sekund). Dzisiaj chciałam postąpić tak samo. Popatrzyłam na miejską rowerzystę stojącą na przeciwko mnie i stwierdziłam, że zaczekam te dwie sekundy aż się zapali zielone. Światła oznajmiły, że mogę ruszać, toteż uczyniłam, a kilka centymetrów przed moim przednim kołem przejechał jeszcze z Toruńskiej na Kwidzyńską rozpędzony samochód. Włosy mi się zjeżyły na głowie. Kierowcy, który to widział również. Dwie sekundy, które uratowały mnie przed poważna hospitalizacją lub uratowały mi życie? W zależności od tego jak bym upadła. Samochód nie jechał 40 km/h. Jak się przejeżdża na czerwonym świetle to raczej się wciska gaz do dechy.

Taka sytuacja. Że też akurat dzisiaj poczekałam na to zielone. Przypadek?