To już trzeci, ostatni rower zostawiony W Bikeklinice. GTIX zostawiony, różowe opony odebrane. W tym pierwszym zlecona wymiana suportu i "inne takie".

To był naprawdę miły, beztroski powrót do domu. Z niechęcią myśląc o oklepanej ulicy Osobowickiej obrałam okrężną drogę. Różowe opony, różowa chustka na głowie, różowe oprawki od okularów i uszy zatkane białymi słuchawkami, ALE z różowymi gumkami. Tym samym stałam się zmorą DDRów- z pozoru rozmarzona rowerzystka miejska.

Włączyłam fitnessowy lekki popik- odkrycie maja. Płytę mam ponad pół roku, a nigdy do pewnych utworów nie dotarłam. Wsłuchując się w piosenkę z jakże głębokim skłaniającym ku refleksji przesłaniem: "Nie wiesz jak piękna jesteś! I to właśnie sprawia, że jesteś piękna" (w oryginale śpiewane po angielsku), patrzyłam na chmury kontrastujące z niebem, cieszyłam się, że jadę inną drogą niż zwykle, że przyjadę, zostawię rower i pójdę pogadać... Pobiegać... Pobiegać i pogadać z partnerem od joggingu- wspominanym już wcześniej AndŻejem.

Mimo, że czułam się naprawdę jak pozbawiona trosk blondyneczka, to właśnie to uczucie skłoniło mnie ku rozmyślaniom. Nieco wyolbrzymione określenie w stosunku do tego co działo się pod blond czupryną, ale jakiś tam wniosek się nasunął.

Takie blondyneczki (i wcale nie mowa tu o kolorze włosów i wyłącznie kobietach) mają fajne życie. Dosłownie fajne czyli nic nie znaczące. W sumie zaspokojenie potrzeb niższego rzędu wystarcza im do poczucia szczęścia. I nie rozmyślają, nie dywagują, nie zastanawiają się nad "byle czym". Przyjmują świat takim jakim jest.

Czasem też bym tak chciała! Dać odpocząć mózgowi! Osiągnąć chwilami męski stan "pudełka nicości".