Miał być słoneczny patrol, ale niestety Kamila rower nie chciał dzisiaj się wpasować w romantyczną scenerię zachodu. Słońce "spadło" za horyzont, podobnie jak spadł komfort jazdy na rzeczonym Cube. Kamil nadłubał przy nim, naustawiał, a potem naprzeklinał. Sądzę gdyby nie fakt, że nie miałby na czym dojechać do domu, zapewne zrzuciłby go w czeluści piekielne uprzednio polewając podpałką do grilla.

Dłubiący Kamil © maratonka

Pod koniec wyprzedziliśmy "piknika" (określenie już na dobre wpisane do mojego słownika), którego- jak mniemam- poniosła ambicja i trzymał się tuż za nami na podjeździe pod wiadukt, a potem jeszcze kawałek za.

Choć Kamil narzucił spore tempo to i tak dzisiejszego wypluwania płuc podczas jazdy do Marty nie przebiło. W 20 minut dojechałam na Dubois. Aż się sama zdziwiłam spoglądając na zegarek. Utrzymanie prędkości oscylującej w okolicach 30 km/h skutkowało niemalże hiperwentylacją i brakiem sił na skrzyczenie miotły za kierownicą, która minęła mnie z dystansem kilkunastu centymetrów i stanęła za chwilę w korku. Zdołałam wydusić z siebie jedynie uprzejme "Czy Pani nie wie z jaką odległością się mija rowerzystę?". Że tak napiszę: WTF?! Mogłam jeszcze dodać "przepraszam, że niepokoję". Gdzie mój pazur?!...