Wrocław - Dzierżoniów - Przeł. Walimska (755m) - Lubawka - Przeł. Kowarska (727m) - Sosnówka - Przeł. Karkonoska (1198m) - Vrchlabi - Nova Paka - Dymokury - Praga



Geneza tej wycieczki, a raczej jej idei miała miejsce na początku maja. Zaczytuję się w wiadomość od Wilka:

"Hej!

Jak się zrobi już cieplej i noce będą krótkie, najchętniej pod koniec maja (w czerwcu mnie w Polsce nie będzie) - przymierzam się do takiej długiej przelotowej trasy ponad 600km, najchętniej do Pragi. Może byłabyś zainteresowana udziałem w drugiej, znacznie ciekawszej części owej trasy, czyli od Wrocławia? Od Ciebie wyszłoby to ok. 320km, z tym że trasa mocno górzysta - po drodze przełęcze Walimska (755m), Kowarska (727m) - tu można tez odbić parę km na Okraj (1054m), a do Czech wjazd przez słynną przełęcz Karkonoską (1196m) - czyli najcięższy polski podjazd z nachyleniami maksymalnymi ponad 20%."

Czemu nie? Zima trzymała na tyle długo, że przydałoby sobie odbić podczas ciepłych majowych nocy stracone kilometry.

Na przełomie maja i kwietnia sprawy przybrały na tyle niespodziewanego obrotu, że mój umysł przestał "ogarniać". Zamiast wyjazdu na Ukrainę wybrałam się do Budapesztu na stukającym i pukającym, ale jednak jeżdżącym Treku. Po powrocie z wyprawy niedzielnego wieczora odebrałam wiadomość od inicjatora wycieczki do Pragi:

"Przeglądam pogodę na najbliższy tydzień - i wygląda na to, że najbliższy weekend odpada,, ma być dość mocny (5-6m/s) wiatr zachodni, w tym tygodniu jedyny dobry "wietrzny" termin to wtorek/środa (choć z kolei trochę deszczu, ale bez jakiś większych opadów, no i ciepło, powyżej 20'C), jeśli możesz załatwić sobie wolną środę - to ja mógłbym jutro jechać; jeśli nie - to trzeba będzie poczekać na kolejny tydzień."

Błyskawiczna decyzja. Telefon z prośbą o wolną środę, telefon do serwisu czy uda się odświeżyć Treka w 24 godziny. Udało się wszystko załatwić.
Wtorek był zalatanym dniem. Jedyny rower jaki mi został to Miejska Szosa z rozkutym łańcuchem. Rozkuwacz zostawiłam w serwisie. Panika nie zdążyła wziąć góry nade mną. Podręczne imadełko, młotek i rower gotowy do jazdy.
Zajęcia. Egzamin. Praca. Po pracy po rower- wymiana. Zostawiam Szosę, zabieram Treka. Jadę... Co tam jadę, pędzę do domu- wszak Wilk już był pod Wrocławiem. Szybki prysznic, wrzucam do plecaka aparat, trochę węglowodanów, kurtkę i ruszam. 23.30- czas zacząć przygodę!



Pierwsze 90 km mija spokojnie mały ruch na drogach. Koło setnego kilometra dopada mnie kryzys. Im jaśniej się robiło na dworze tym bardziej chciało mi się spać. I jeszcze zjazd (po kostce!) przy dosyć niskiej porannej temperaturze- wszystkie te czynniki powodują, że jedyne czego w tym momencie pragnę to łóżko!





Zatrzymujemy się na stacji, kupuję litrową Pepsi. Postój, mała dawka kofeiny, rosnąca temperatura... Trochę odżyłam i jazda przestała być udręką. Przynajmniej do pewnego momentu.

Poranne mgły o świcie.









I tak cały wyjazd goniłam "króliczka" :)










Postój w Lubawce- wraz w temperaturą rośnie ilość kilometrów.












Najlepsza perspektywa po podjeździe!
















Dwie przełęcze pokonane. Pada pytanie- kierujemy się na Okraj czy w stronę Karkonoskiej? Rozważamy nie tyle stopień trudności (przynajmniej ja, bo co to dla Wilka), ale czy wyrobimy się z czasem i dojedziemy na Polskiego Busa, który wyjeżdżał z Pragi o 20.40.
Biję się z myślami, rozważam za i przeciw, z racji oszczędności czasu i mojej kondycji na podjazdach skłaniam się bardziej ku wersji łatwiejszej. Jednak ostatecznie zachęta Wilka "Jak zaliczysz karkonoską to będziesz fajna" (no, może nie dosłownie;)) przekonują mnie do podjęcia wyzwania. Challenge accepted!



Po stromym początku nastąpiło wypłaszczenie. Umilając sobie męki oglądam zdjęcia w aparacie.





Końcówka podjazdu była na tyle trudna, że musiałam ją wziąć sposobem. Od prawej do lewej krawędzi. Udało się wjechać z jednym postojem! (drugi się nie liczy, bo mnie Wilk zagadał :D)







Tryumfalna parówka! Bo czekoladę zjadłam przed podjazdem...















Asfalt idealny :)



Historia o tym jak Wilk stał się małą kropeczką na zakręcie.





Standard przy zjazdach- i wcale nie był to dreszczyk emocji.



"Gdzie strumyk płynie z wolna, rozsiewa zioła maj!"












Przez małe problemy techniczne z Wilka maszyną (zmiana opony, nieposłuszny licznik) docieramy do Pragi "na styk". Ostatnie 100 km to była mordęga- oczy się zamykały. Złączenie powiek nawet na chwilę powodowało, że mój mózg rozpoczynał pracę nad marzeniami sennymi (autentycznie!). Musiałam się mocno pilnować, żeby nie zjechać do rowu, rzeki, tudzież pod mijający samochód. Wbijanie wzroku w asfalt bądź licznik było bardzo zgubne. Sposobem na trzymanie się w pionie okazało się rozglądanie. W lewo, w prawo- byle nie zatrzymać wzorku na dłużej w jednym punkcie.

Dojeżdżamy do Pragi po 20.00.









Szybkie zakupy w McDonalds- nie mieliśmy nawet sposobności zejść ciepłego posiłku. Podjeżdżamy na dworzec, pakujemy rowery do autobusu i... Odpływamy.

We Wrocławiu meldujemy się 1.20. Całą drogę z dworca do domu (11 km) pokonuję na stojąco- dyskomfort podczas siedzenia na siodełku wyraźnie odczuwalny.


TRASA (moja od Wrocławia)

Rekord dystansu dobowego- ponad 350 km.
Rekord wysokości- 1200 m n.p.m.
Najbardziej stromy podjazd- ponad 20% nachylenia.
Suma przewyższeń: 3200 m

Kontuzji u mnie brak. Delikatnie odczuwalny ból ścięgien Achillesa spowodowany przeciążeniami.

Wilk- biketerminator. Dwukrotnie większy dystans ode mnie. I zawsze z przodu. Nadczłowiek!



Ogromne podziękowania dla Maćka:



i jego Bikekliniki, który sprawił, iż komfort jazdy na Treku wyraźnie się poprawił! Nic nie stuka, nic nie puka. Kompleksowy przegląd, wymiana wszystkiego co trzeba i to w kilka godzin. Mistrz w swoim fachu! :)