Kolejny dzień, który najchętniej przesiedziałabym w domu nadrabiając zaległości z "Desperate Housewives" i "Californication". Jedynym czynnikiem motywującym do dzisiejszych jazd był fakt upieczenia przez mamę bułeczek drożdżowych, którymi się zapchałam i z których energię musiałam gdzieś spożytkować... Dobre i to.

Zimno. Wieje. Przeziębienie wygrywa kolejną rundę z moim gardłem- śpiewać nie mogę (na szczęście dla reszty domowników :P)

Za Łoziną decyzja, aby zapoznać się z drogą na Milicz. Poznałam, przejechałam i zadecydowałam, że nigdy więcej TAMTĘDY nie pojadę. Dziury na drogach w terenie to rzecz naturalna i czasem przyjemna, ALE szwajcarski ser na asfalcie jest jak wyrób seropodobny. W tym wypadku był to wyrób drogopodobny.



Jadę z mapą w srE52 i co mnie spotyka? To co zawsze :) Polne drogi.



Nie poddaję się, nawet mnie rozbudziła ta droga. Jadę, jadę, staję. Na mapie droga jest, a rzeczywistość jaka jest- każdy widzi:



O zawróceniu mowy nie ma. Zjeżdżam nieco na prawo i kontynuuję podróż drogą, której nie ma- przez pola uprawne. Sarenki obok skaczą, na nudę narzekać nie mogę- koło owsem(?) się toczy.



Rysiu Rynkowski nie ma racji- kobiety wcale nie lubią brązu >.<




Za Dobroszycami koła leniwie się toczą. W Januszkowicach spotykam koleżankę z kolegą na rowerowej przejażdżce. Chwila rozmowy, żartów i nakręcona pozytywnie jadę do samego domu :)



Tygodniowy maraton urodzinowy dobiega końca- jako ostatni, najskromniejszy mój torcik. Całe szczęście, że już koniec, bo zabawa z w cukiernika pochłania czas, który mogłabym przeznaczyć na- BĘDZIE ZASKOCZENIE- rower. Ale nie samym pedałowaniem maratonka żyje... :)