Jak wstałam skoro świt (11.00) to słońce w szybę pukało i nawoływało wesołym blaskiem promyczków "Hop, hop maratonko! Wsiadaj na rower póki wiatru nie ma!" "Zaaaaraz, muszę się obudzić, zjeść bułkę z dżemem, wpierniczyć piernik, zajrzeć na BS, otynkować twarz..."

Punkt 12.46 wyjeżdżam. Jak mi beSZCZelnie dmuchnęło prosto w twarz... Zrodził się w mojej głowie dylemat: jechać najpierw pod wiatr, a przyjemność jazdy z wiatrem zostawić sobie na drogę powrotną, czy najpierw zrobić sobie dobrze nie myśląc o konsekwencjach.
Szybka kalkulacja- jadąc TAM z wiatrem przejadę więcej km i się nie zniechęcę. A powrót- no cóż. I tak wrócić trzeba.

Po drodze minięty (dokładnie w takiej kolejności)
1 peleton
1 świeżo rozjechany kot (chyba kot, nie przyglądałam się jakoś specjalnie)
1 rowerzystka

Gdzieś tam między tymi atrakcjami oczywiście dziadki na składakach z koszykami z biedronki na bagażniku.


Godzieszowa-Skarszyn



I uroczy widoczek z okna na koniec dnia.