Na początek - w odpisywaniu na komentarze i wiadomości proszę o wyrozumiałość! Czytam wszystko, co piszecie, ale mimo masy czasu nie zawsze mogę odpowiedzieć.

To nie był poranek jak pierwszego dnia. Zamiast promieni słońca dyskretnie wpadających przez zasłony, dziś obudził mnie nachalnie pukający w szyby deszcz. Zamiast subtelnego szumu morza – groźne podmuchy wiatru, wywiewające z głowy rowerową przejażdżkę czy bieganie. Póki co mój plan dnia był ustalany przez kapryśną pogodę.

Nadmorski klimat © maratonka

Z nadzieją na lepsze chwile, zasiadam w fotelu bujanym (tak, jest tutaj fotel bujany!)z książką w ręku i udaję się z Piotrem w Andy. Okazało się, że u niego wieje jeszcze mocniej. Ja przynajmniej nie musiałabym pchać roweru… Po kilku rozdziałach, gdy zaczęło mnie rozpraszać słońce na zewnątrz, postanawiam zrobić coś ze swoim życiem. Pobiegać. Biorę mniejszy aparat, zakładam wiatrówkę, czapkę, czapkę, chustkę na szyję. Przecież tak strasznie wieje!
Po pierwszym kilometrze zrzucam z siebie ubrania. Wbiegając w głąb wyspy wiatr przestaje manifestować swoją siłę. Zrobiło się ciepło, przyjemnie... Kilometry jakby co raz krótsze. A może nogi dłuższe?

Norweskie owieczki © maratonka

Norweska perspektywa © maratonka

Wiem oszkałam, bo biegałam, ale... Rower też był! Wieczorna przejażdżka pod wiatraki, poniekąd wymuszona przez Tomka. On biegiem, ja pedałując pokonujemy 5 km wzniesień i 5 km w dół. W tym rejonie po zmroku jest obowiązek noszenia kamizelek odblaskowych. Rozsądny nakaz, skoro wąską drogę po zmroku wytyczają bambusowe tyczki z elementami odblaskowymi i nie ma poboczy.